ای راه ترا دلیل دردی

فردی تو و آشنات فردی

از دام تو دانه ای و مرغی

در جام تو قطره ای و مردی

بی روی تو روح چیست بادی

با زلف تو شخص کیست گردی

خارست همه جهان و آنگه

روی تو در آن میانه وردی

در کوی تو نیست تشنگان را

جز خاک در تو آبخوردی

در راه تو نیست عاشقان را

جز داعیهٔ تو ره نوردی

در تو که رسد به دستمزدی

تا از تو نبود پایمردی

در عشق تو خود وفا کی آید

از خشک و تری و گرم و سردی

نیک ست که آینه نداری

تا هست شفات نیست دردی

از آینه ای بدی به دستت

چشم تو ترا به چشم کردی

در شهر تو نیست جز سنایی

بی وصل تو جز که یاوه گردی